• Do u láik φροϋλάιν thí Gris?

«….Ευτυχώς από την άλλη οι σταθεροποιητικοί παράγοντες σώζουν μια κατάσταση ή μια χώρα στην περίπτωση μας... με επικεφαλής εκείνον που σταθερά ανθεί κόντρα στην πτώση κάθε άλλου ζωτικού παράγοντα και που με κάνει να ανατριχιάζω σύγκορμη από εθνική υπερηφάνεια ενώ με γεμίζει θάρρος για το αύριο.  Το αθάνατο ελληνικό καμάκι των αθάνατων ελληνικών προτεταμένων τρικεφάλων και άλλων μυών που δουλεύτηκαν ολόκληρο χειμώνα σκληρά και επίμονα για να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο καλοκαιρινό έργο τους μέσα στο λιοπύρι….»

• Το … μπααααμμμ… στο δόξα πατρί αυτό κείμενο , μου λέει η Τρομερή και πανέξυπνη Σπουδάστριά μου ότι είν’ «παληό..» (χε!..)…

 (Στίχοι:   Μάριος Ποντίκας - Μουσική:   Αργύρης Κουνάδης , 1^η εκτέλεση: Αντώνης Καλλογιάννης)

• Χμμ… ΟΧΙ  παληότερο Ωραιάνθη μου , ωστόσο , από το 1977 , οπότε κάτι ανάλογο τραγουδούσε ο κυρ Καλλογιάννης – οποτε ΔΕΝ είχες καν γεννηθεί … αλλά το πήρες από το «αρχαίο»… χε και πνέβμα , αθάνατο…  καμάκικο… στα τρέχοντα multi post millennium… που το σαρκάζεις σα χταπόδι χτυπημένο απτις ρακέτες , στα επίσης αρχαία αθάνατα ελληνέζικα βότσαλα….

• Παλιότερη και παντοτινή ανάρτηση Ωραιάνθης Αρ. – λοιπόν – ώστε!...

"Έχω την τύχη να έχω γεννηθεί σε έναν υπέροχο ελληνικό τόπο. Ένα νησί που με μεγάλωσε με όλες τις εικόνες που απαιτεί το ''zorba the greek'' manual.

Πολύ καλοκαίρι, πολύ ήλιο, γυμνά πόδια -ή και σώματα ενίοτε- πάνω στην πυρωμένη πέτρα, πολύ ελιά, κυπαρίσσι και μπουκαμβίλιες γύρω γύρω... και θάλασσα. Θάλασσα κι ατέλειωτο γαλάζιο δεξιά, αριστερά, ψηλά, παντού...

Η εικόνα τελευταία (όσο 'τελευταία' μπορεί να χαρακτηριστεί το μεταπολιτευτικό διάστημα σε τούτη τη χώρα) δέχεται έντονες εξωτερικές επιρροές και οι ισορροπίες έχουν τρόπον τινά ανατραπεί, ειδικά σε σχέση με τους ασταθής παράγοντες, βλέπε οικονομία. Με τόση θάλασσα να την περιτριγυρίζει, βαράει προκλητικά μακροβούτια στο ατέλειωτο γαλάζιο και παρασύρει στο διάβα της ζωτικούς παράγοντες όπως η οργάνωση, η ανάπτυξη, οι στόχοι, για μια ατέλειωτη εξερεύνηση του βυθού. Σε κάποια παιχνίδια πρόκλησης των ορίων δε, μένει ορισμένες φορές περισσότερη ώρα κάτω από την επιφάνεια με αποτέλεσμα κάποιες μόνιμες βλάβες των οργάνων και ανωμαλοποίηση της γενικότερης λειτουργίας.

Ευτυχώς από την άλλη οι σταθεροποιητικοί παράγοντες σώζουν μια κατάσταση ή μια χώρα στην περίπτωση μας... με επικεφαλής εκείνον που σταθερά ανθεί κόντρα στην πτώση κάθε άλλου ζωτικού παράγοντα και που με κάνει να ανατριχιάζω σύγκορμη από εθνική υπερηφάνεια ενώ με γεμίζει θάρρος για το αύριο.  Το αθάνατο ελληνικό καμάκι των αθάνατων ελληνικών προτεταμένων τρικεφάλων και άλλων μυών που δουλεύτηκαν ολόκληρο χειμώνα σκληρά και επίμονα για να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο καλοκαιρινό έργο τους μέσα στο λιοπύρι.

Μια σταλιά από τη φύση του (που δεν ήταν τόσο απλόχερη στο μπόι του όσο σε άλλα στοιχεία του 'χαρακτήρα' του) το σκουρόδερμο ελληνικό αρσενικό αλωνίζει ολημερίς τις παραλίες για να ψαρέψει ξανθά δίμετρα πόδια, 75Dsize, στα οποία φιλοδοξεί να διδάξει τι εστί ‘lav mi beib’ μετά το ηλιοβασίλεμα, την ώρα της ανάπαυλας. Τότε που οι ρυθμοί του εγκεφάλου αλλάζουν τέμπο και που ότι γυαλίζει δεν μπορείς να ξέρεις έτσι και αλλιώς αν είναι χρυσός, όχι πριν το ξημέρωμα. Όχι πριν το φώς του ήλιου εμφανιστεί ξανά στον ουρανό για να διαλύσει ψευδαισθήσεις και δολώματα.

Πως είναι δυνατόν τώρα, ένα τόσο δα κορμί που λογικά ακόμα και το self esteem του το εγκαταλείπει το μεγαλύτερο κομμάτι της μέρας -γιατί και κείνο βαριέται τόση εγκεφαλική στασιμότητα- να φορτώνει μούσκουλα και μελανίνη και βρέξει χιονίσει να είναι εκεί, πάλι, ασταμάτητα στις επάλξεις, έτοιμο για υπόσχεση, έτοιμο για δράση, έτοιμο για ''remember my name babe, you will be screaming it later'', δεν έχω ειλικρινά καταλάβει.

Πρόσεξε το νωχελικό περπάτημα γύρω από την ξαπλώστρα του και το τελετουργικό ξύσιμο του αριστερού ώμου από το αντίθετο χέρι -καθώς παρατηρεί κάάάτι στο απέναντι κενό- με τεχνική ακριβείας που διδάχτηκε από τους προκατόχους του ώστε να αναδεικνύει με μια κίνηση μούσκουλα καλοδουλεμένα που αλλιώς θα έμεναν στην αφάνεια.

Η οικονομία γλιστρά, η οργάνωση ψάχνει το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής της, οι 'στόχοι' τελειώνουν ένας-ένας, η ανάπτυξη  ψυχορραγεί... και το αθάνατο ελληνικό καμάκι χωρίς ένα ευρώ στην τσέπη του, φορτώνει αισιόδοξα τους τρικέφαλους, φουσκώνει τους θωρακικούς, φοράει το ξυπνητήρι της γιαγιάς στο βραχίονα και βγαίνει και σήμερα να υψώσει το ηθικό της ελλάδας.

Αθάνατη δίμετρη ξανθιά θεά μου της Σκανδιναβίας, σε παρακαλεί με τo σκaτi του μισόκλειστο βλέμμα... δώσε σημασία στο λόγο που ξεχειλίζει από το φλύαρο κορμί του, έστω και αν με δυσκολία κρύβει πια τα ψήγματα κοιλιακής κυτταρίτιδας που αφήνει στο διάβα του το άφθονο αλκοόλι των ντίσκο που σε γύρναγε κάθε βράδυ.

Και μην ξεχνάς, το ζήτημα δεν είναι τι έχει, αλλά τι σε έπεισε μες τη νύχτα οτι διαθέτει και η επιτυχία της αποστολής του κρίνεται από το αν πιστέψεις τελικά ότι είναι ο 'θεός σου', που θα νοσταλγείς τους κρύους χειμώνες του βορρά σου και για πάντα... και θα ανατριχιάζεις στην ανεξίτηλη ανάμνηση που σε πέταξε άγρια πάνω σ’ ένα βράχο και σε δίδαξε αρχαία ελληνικά ένστικτα τραγουδώντας σου ''do u lάik μαντμουαζέλ δí Gris?''.."