Τα λεωφορεία της Γειτονιάς μου , είναι τωόντι πηγμένα… όχι
κατ’ ανάγκη από τα πλέον πηγμένα της τέως Διοικήσεως Πρωτεβούσσης και λοιπής
ΑττικοΒοιωτίας….
Πάντως να πω της Γειτονιάς μου το δίκιο , στη διαδρομή
επιστροφής προς αφτήνα , ανήκει η στάση…ας πω «κάτω» Εβαγγελισμός (Πολ.
Μουσείο- Ριζάρη…) , από τας
σκληροπυρηνικοτέρας … πάλι της τέως Διοικήσεως κλπκλπ…. Μεσημεριανέςς και φεύγα
προς απόγεβμα και βράδυ ώρες είσαι τυχερός εάν περιμένεις μόλις 10’ , μαζί με
μόλις 150 Νοματαίοι , ώστε χα χωθείς … Εάν μπουκάρεις και μπουκωθείς σε κάποιο Φίσκα λεωφ.
(λεζαντάκιον φωτ. Ένα όνειροοο τρελλόοοοοο!!.......)
Σήμερα , σε διαδρομές μου , πέρα δώθε ΓαλατσιωτοΓκράβα , ο «κοινονικός
αφτοματισμός» , Νοματαίοι εναντίον Νοματαίων , ΔΕΝ υπήρξαν στην «επίμαχη» ή
στην απείρως πιο ζόρικη πλ. Λαβρίου – οδό Γ’ του Σεπτέμβρη … να περνάε – χωρίς τσικουδιά
στους καφενέδες….
Ένα τσακ , πριν τα γκαβίδια… (σ.Σ.: Μπουνίδια….. ). Τέτοια
, θα περιγράψω.. άλλοτε…
Οπότε , θα διαβάζατε έτσι κι αλλοιώς ένα πιο δροσερής υφής
στο ίδιο Θέμα , κείμενο της πάντα Σπουδάστριάς μου , Πόπης Φ.
Όμως… έβαλα τον ζόρι
πρόλογο , για να δεις την ψύχραιμη ανάγνωση….
«Αθηνιστάν 2019 ή καλύτερα Σαρδελιστάν;;;!!!...
Ιδού η απορία!...
Έπειτα από ένα όμορφο απόγευμα προς νωρίς βραδάκι με την
παρέα μου, επέλεξα αντί για Ταξί να γυρίσω σπίτι με τα ΜΜΜ (ναι! Πήρα αυτή την
απόφαση όπως και όλος ο υπόλοιπος κόσμος της χώρας μας!..γιατί το ταμείο είναι
μείον, βασικά βρείτε μου έναν που το ταμείο του να είναι γεμάτο!!...).
Βλέπετε ήμουν έτοιμη για όλα ή τουλάχιστον έτσι πίστευα...
Βέβαια πέρα του οικονομικού υπήρξαν και άλλοι λόγοι που με
οδήγησαν στο βήμα αυτό, λίγο ότι ήταν νωρίς,
λίγο ότι ήθελα να “δω” ξανά και ξανά την Αθήνα μέσα από ένα λεωφορείο, λίγο ότι
περνούσε από μπροστά μου εκείνη την ώρα και ψιλοβαριόμουν να περπατήσω, όλα
αυτά μαζί συνέβαλαν στο να μπω στο περιβόητο Α5 με κατεύθυνση τη στάση
Σύνταγμα.
Μεταξύ μας πέρα των ανωτέρω ένας σκοπός μου ήταν να κάνω την
“έρευνά μου” για να σας γράψω αυτό το κείμενο...
Στο προκείμενο τώρα...
Το Α5 πραγματικά “πετούσε” στη Διαδρομή! Παρόλο που ή ώρα
ήταν 21:20 και ο κόσμος ήταν εν δράσει,
στο συγκεκριμένο λεωφορείο υπήρχαν μόνο 5 άτομα! Αρχικά σκέφτηκα πως “φθηνά τη
γλίτωσα!..” καθώς πίστευα πως θα ήταν
γεμάτο κόσμο, μετά είπα να κρατήσω μικρό καλάθι...
Ο δρόμος φεύγει πίσω μου και εγώ προχωρώ προς.... Next
station Syntagma! Πατώ το κόκκινο κουμπί αφότου δύο (ή τρεις;;;) στάσεις πιο
πριν αφήνω ένα φίλο... Το λεωφορείο (Α5, μη ξεχνιόμαστε!) σταματάει και η πόρτα
ανοίγει...
-Η Αθήνα φαίνεται μαγευτική, κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά
και πραγματικά δε τη χορταίνω, άλλωστε το βράδυ όλα μας φαίνονται αλλιώς!..-
Και τώρα περιμένω το 022, πφφφ ήθελε κανά 10λεπτο, 12λεπτο
για να έρθει...η ώρα δε περνούσε, σαν να είχε παγώσει ένα πράγμα και το μόνο
που να κινούνταν να ήταν τα αυτοκίνητα στη Βασ. Σοφίας.
Επιτέλους, έφτασε! Ο οδηγός ανοίγει την μπροστινή πόρτα και
μπαίνουμε 2 μονάχα άτομα..στο σχεδόν
άδειο λεωφορείο! Στην αρχή παραξενεύτηκα μα έπειτα είπα Δόξα το Θεό θα φτάσουμε
χαλαρά...
Προτού προλάβω να τελειώσω τη φράση αυτή, φτάνουμε στην
Ακαδημία...ο κόσμος πολύς κι έμπαινε, έμπαινε και συνέχιζε να μπαίνει έως ότου
γίναμε όλοι μαζί αυτοκόλλητα ή καλύτερα σαρδέλες! (ενόψει Σαρακοστής!...)
Ουφ! Άντε να προχωρήσουμε να φτάσουμε σπίτια μας, έλεγαν με
κρύα καρδιά οι επιβαίνοντες....
Με τα πολλά φτάνουμε στο Πεδίον του Άρεως, στάση
“Πανελλήνιος”....το λεωφορείο όχι μόνο δεν αποβίβασε κόσμο αλλά ακριβώς το
αντίθετο! Πρέπει να επιβιβάστηκαν πάνω από 10 άτομα στο ήδη φουλαρισμένο
λεωφορείο!!!!!! Λίγο ακόμη και θα κρεμόμασταν απ τα παράθυρα!..
Οι φωνές των επιβατών χάνονταν μες τα κορμιά μας,
-λειτουργούσαμε κάτι σαν ηχομόνωση προς τον οδηγό!...- η δε ανάσα ούτε καν να
περάσει απ το μυαλό μας! Έτσι και κουνιόταν κανείς μας έστω και 1χιλιοστό
πάει......το ντόμινο έπεσε!!...
Ανάμεσα στους επιβάτες, ήταν κι ένας άνδρας με ειδικές
ανάγκες...που κάποιοι “άνθρωποι” τον έσπρωχναν από εδώ και από εκεί σα να ήταν
μπαλάκι προκειμένου να...χωρέσουν κι εκείνοι! Το κουλό της υπόθεσης είναι πως
κανένας δεν είπε να του παραχωρήσει τη θέση του, τον άφησαν μάλιστα να στέκεται
όρθιος και να στηρίζεται πάνω σε άλλους εξαιτίας της αδυναμίας που είχε.
Φτάσαμε να λέμε πάλι καλά που ήμασταν σαρδέλες και ο άνθρωπος δε βρέθηκε στο
πάτωμα...
Η ώρα είχε πάει 21:52, και η στάση που έπρεπε να κατέβω
πλησίαζε απειλητικά, καθώς το να βγω από εκεί μέσα ήταν αδύνατο! Ευτυχώς, για
καλή μου τύχη (μήπως να παίξω κανά τζόκερ;;...) στην ίδια στάση κατέβηκε το
μισό λεωφορείο! Απίστευτο κι όμως αληθινό!
Η φωνή όμως όλων όσων κατέβηκαν έλεγε ένα πράγμα, πως γίναμε
σαρδέλες...και είχε δίκιο!
Το καθημερινό μας βίωμα....
Σαρδελιστάν, μ’ακούς;;;;;;;;;;...........
Π.Φ.»
