Μου έστειλε μέηλ , ο
Σφος Πάυλος Αν. και αντιγράφω δωπέρα …
Για έναν Δεκέμβρη πού
έζησα κι εγώ…. Για έναν Δεκέμβρη Πρόγονο , αλλά Τόσο πιο μπροστά από τις αντιφατικές
«Πλατείες» , Για τον οποίο η Πιο Τρανή στίξη Γράφτηκε την επόμενη χρονιά , το ’09
στο Κεντρικό Πανώ του Μπλογκ της «Α.Κ». –
πορεία Πολυτεχνείου…. «Ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ Ανήκει σε ΟΛΟΥΣ… Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ σε Κανέναν!..».
Η προηγούμενη
Παράγραφος , Δική μου. Τα Επόμενα του Παύλου και του Δημοσθένη Παπαδάτου.
Ένα βιβλίο για την
εξεγερση της νεολαίας τον Δεκέμβρη του '08, από τον Δημοσθένη Παπαδάτο
Αναγνωστόπουλο:
Ο ελληνικός Δεκέμβρης
του 2008 δεν είχε αιτήματα, ιεραρχία ή εκπροσώπους. Ξεκίνησε με τις οργισμένες
διαδηλώσεις για το φόνο του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και έφτασε σχεδόν
σε κάθε γωνιά της χώρας. Ανησύχησε ξένους ηγέτες, ενέπνευσε εκδηλώσεις
αλληλεγγύης στο εξωτερικό, απασχόλησε σημαντικούς διανοούμενους. Έδειξε τα όρια
μιας ορισμένης εκδοχής του μαρξισμού, αλλά και αυτά των μεταμοντέρνων πολιτικών
θεωριών.
Προάγγελος της κρίσης
και των μεγάλων κινητοποιήσεων ως και το 2015, ο Δεκέμβρης ήταν οι επιθέσεις
μαθητών σε αστυνομικά τμήματα, οι εργαζόμενοι χωρίς πολιτική και συνδικαλιστική
εκπροσώπηση και οι άνεργοι που έκαψαν τράπεζες· η «δεύτερη γενιά» μεταναστών
και οι Τσιγγάνοι, αλλά και τα παιδιά των βορείων προαστίων. Ταυτόχρονα, ήταν
μια μαυρο-κόκκινη εξέγερση, που προειδοποίησε έγκαιρα για τα όρια της συμβίωσης
καπιταλισμού και δημοκρατίας. Τι έμεινε από την προειδοποίηση εκείνη;
Ο Δεκέμβρης δεν έγινε
εθνική γιορτή. Δημιουργικός και καταστροφικός μαζί, συσπείρωσε απέναντί του το
«μετριοπαθές» Κέντρο και τα (δεξιά) άκρα. Φιλελεύθεροι πολιτικοί,
πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι απαίτησαν «να τελειώνουμε με τη
Μεταπολίτευση». Κόμματα και μέσα ενημέρωσης απενοχοποίησαν την κρατική βία και
έκαναν την Ακροδεξιά κυβερνητική δύναμη. Έμποροι βρήκαν «προστασία» στους
νεοναζί. Καθώς η κρίση συνεχίζεται, δεν πρόκειται για παλιά ιστορία.
