Ό,τι (φαντάζομαι…. Νομίζω… τώρα που το σκέφτομαι…) ασχέτως «εποχής» Μιλάει Νόστος σε Κάθε Κορίτσι – Γυναίκα…
Και μια
κουβέντα , που ΔΕΝ την κάνουν σε μας … όχι μόνο διότι ολότελα Δική τους
…. Μάλλον
και γι’ άλλους λόγους…. , σε μας τους Άντρες λοιπόν τα Κορίτσια…. ΔΕΝ την ανοίγουν... ιστορούν...
… μα λέει ,
Φίλε Άντρα , πρέπει να είσαι Σκληροπυρηνικά Μαλάκας…. Να μην Αγαπήσεις το
μαλωμένο καλοκαίρι της Αφροδίτης…
Με το
καλοκαίρι μάλωσα - 1990
Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου (Ποίηση).
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου (Ζωγράφισε!... Όπως και
στην Ενορχήστρωση..)
1η εκτέλεση: Αφροδίτη Μάνου (στερεοτυπικό μεν… Ανεπανάληπτη δε!..)
Γουστάρω ότι και αφτό , όπως και τα προηγούμενα ... και τόσα άλλα "Νόστος" Κομμάτια , τα πρωτάκουσα (Πολλά σε Εκπομπές Άγγελου Πυριόχου..) από τον "Αρχαίο" Αθήνα '9.84.... που εξακολουθώ και τας σήμερον ημέρας , στας διαδρομάς μου Μ.Μ.Μ. , ακουστικάκια.... Παραμένει Πoλύτιμος στα FM.
Το καλοκαίρι που έγινα κι εγώ
δεκατεσσάρων
αγόρασα περήφανη το πρώτο μου σουτιέν
κι όπως καθρεφτιζόμουνα στα μάτια των
φαντάρων,
το `νοιωθα και ζωντάνευε το ψεύτικο
σατέν.
Αγόρια με τις μάγισσες, φεύγαν,
μοτοσικλέτες
κι άγνωστες λέξεις χάιδευαν τ’ αφτιά μου
βιαστικά,
αυτές που στου σχολείου μας τις άθλιες
τουαλέτες
μ’ αναστατώναν κι έτρεχα κρυφά στα λεξικά.
Με το καλοκαίρι μάλωσα
και ποτέ μου δε μεγάλωσα.
Έξω απ’ τα σφαιριστήρια σε πλήρη απαρτία
ο
Μπάρκουλης, ο Κούρκουλος, ο Κώστας Κακκαβάς,
Χριστέ μου, έλεγα μέσα μου, αν είναι
αμαρτία,
αξίζει και στην κόλαση για χάρη τους να
πας.
Τα βράδια που με στένευε το παιδικό
κρεβάτι
μονάχη ονειρευόμουνα πουκάμισα ανοιχτά
κι άλλα πολύ πιο φοβερά και πάθαινα ένα κάτι
κι άιντε μετά να κοιμηθείς ύστερ’ απ’ όλ’
αυτά.
Με το καλοκαίρι μάλωσα
και ποτέ μου δε μεγάλωσα.
Το καλοκαίρι που έγινα κι εγώ
δεκατεσσάρων
εκείνο που μου κόστισε απ’ όλα πιο ακριβά,
ήταν που ήρθε η ζωή και μου `μαθε άρον
άρον
πως τα ωραία πάντοτε θα γίνονται κρυφά.
Με το καλοκαίρι μάλωσα
και ποτέ μου δε μεγάλωσα.
