- ΧΕ!... Όταν ΔΕΝ υπάρχει καμία υποχρεωτικότης , να ορτσωθεί και να σαλέψει ο Θάμνος!....
- Χμμμ… ΠΩΣ αντιδρούν… πώς καυλώνουν άραγες αι «ψυχραί πέτραι» , Εάν κατάφερναν να συναντηθούν;;…. Ε;…. Σκίτσο μου παμπάλαιον και αγαπημένον…
Ουδέποτε
μού’ κανε καμιά εντύπωσις η 14η
Φλεβάρη…
..α!..και
ΔΕΝ είμαι Μυτιληνιός , ώστε να’ χω κοντά μου – Πατριωτάκι τον Αγιούλη… Ούτε καν
ως Φαντάρος στο (γλυκύτατο) Νησί είχα πάρει χαμπάρι ότι εκεί κατοικοεδρεύει…
Εις
τα λοιπά , Εφηβότερος απ’ όσο τώρα…. Κάτι στραβό (αισθητικά..) μούβγαζε , άμα
εις το Αθηνιστάν ή αλλού , ανάλογον βραδάκιον ημερομηνίας αντίκριζα μπόλικα
παλληκαράκια μ’ ένα κοτσάνι στο χέρι (κοτσάνι = τουλίπα, μαργαρίτα – όχι το
κοκτέηλ.. – γαρύφαλλο – όχι στ’ αφτί..-
, χρυσάνθεμα , «πατρινιές» -ναι υπάρχει κιαφτό- , ζουμπούλιους …. λοιπά άνθη και βασιλικοί και δυόσμοι…) τα κρατούσαν
σαν σημαιοφόρου στ’ αψηλά…. Πλήρες στυλ….
– «Πάω στη Γκόμενα… Κοιτάτε ….πάρτε το χαμπάρι… ΕΧΩ ΓΚΟΜΕΝΑαααααα!!!....).
Ωραία
πράματα…
