Η προηγούμενη ανάρτηση (του Βαγγέλη) , μ’ έβαλε σε κάποιες σκέψεις … μα μπόλικες….
- Τι ν’ «καλό» και τι «κακό» στα … «ευλογημένα» Προηγούμενα;;…
- Πόσο Ονειρεμένα ήταν τωόντι τα «Παληά» , σε σύγκριση με τα «Ώ Καιροί – Ώ Ήθη» ΤΩΡΑ;;….
- Μα Νοσταλγώ κι εγώ , παραχρήμα… Να πουχού μού’ ρθε κατευθείαν … Βρήκα , της πάντα λατρεμμένης (ασχέτως Μακεδονομαχικών Πλατείας Εξεδρών) Αφροδίτης Μάνου…
Αρτίκολον Ι. «O tempora, o mores» , αναφώνησε τα Παλαιά «χρηστά»
έτη , περί το 63 π.Χ. ο μπαρμπα Κικέρωνας
, Χώνοντάς τα στο Συνωμότη Κατιλίνα.
Αρτίκολον ΙΙ. Πιο Έφηβας , άμα διάβαζα για Πανελλαδικές
Τριτοδεσμίτικες , είπα αντί να μελετάω «θεματογραφίες» από τα λυσάρια , για το
ΑΓΝΩΣΤΟ κείμενο , καλύτερα αποφάσισα λοιπόν , να πηγαίνω στην πλουσιότατη Παππαστράτεια
Βιβλιοθήκη του Αγρινίου και να διαβάζω ολόκληρες σελίδες … και σελίδες Συγγραφέων
και Ρητόρων. Πέτυχα , ώστε , κάποιο Δικανικό Λόγο ο οποίος μιλούσε για την
Παρακμή των Αθηνών , συγκριτικώς με τας αγνάς , παλαιοτέρας εποχάς. Τον Γραφέα του Λόγου ΔΕΝ τον Θυμάμαι… Θυμάμαι
όμως ότι βγήκα έξω για τσιγάρο , με τη σκέψη ότι (ναι και Σύμφωνοι … η
Δημοκρατική Αθήνα ΔΕΝ ήτο κανένας παράδεισος , ιδίως για τους Δούλους και τις Γυναίκες…)
ρε γαμώτηνα , ο «Νοσταλγός» ομιλούσε τον 5ο π.Χ. αιώνα , τον
επονομαζόμενο και «Χρυσό» και τεσπά , μεθύστερο Τυραννιών , Ολιγαρχιών και
σκληροπυρηνικών Δρακόντων.
Αρτίκολον ΙΙΙ. Πάλι δεν θυμάμαι … πέρασαν έτη και έτη εν Ειρήνη
ή Κινήματα ή και θεσπέσια μπάχαλα…. Αν το
πέτυχα στο Χάβελ ή στον Κούντερα… (ΟΚ , ΜΗΝ το πάρεις Μούρη και λοιπά
κουλτουριαρέϊκα..). Έγραφε λοιπόν ο
Αθύμιστος ότι είχε πετύχει αρκετούς Εβραίους , οι οποίοι διασώθηκαν στο όριο της
επιβίωσης από τα Ναζιστικά Στρατόπεδα Συγκέντρωσης και Κρεματόρια…. Και .. Ω
ΝΑΙ!.... Νοσταλγούσαν (!!!...) εκείνα τα Φριχτά Χρόνια…. Η σκέψη τους και ο
Λόγος τους επέστρεφαν γλυκά , στο Κατάφριχτο ΤΟΤΕ… Ωστόσο , το αναγνώρισε και το είδε ο Αθύμιστος
(ή Χάβελ ή Κούντερα..). Ήταν , πραγματικά , η Νοσταλγία της Νιότης … της Δύναμης
Ζωής και Επιβίωσης , από Ανθρώπους που θυμόνταν τις Ελάχιστες ή τις Τόσες Δα Ανθρώπινες
στιγμές και Δραπετεύσεις…. Ενώ η ήρεμη πλέον Ζωή τους στο Ισραήλ ή σε άλλες Κοιτίδες
Γερνούσε- Πλησίαζε στο Τέλος της…
Αρτίκολον ΙΙΙΙ. Ήταν
μια μόνιμη Διαφωνία με τον Απίθανο «Χοντρούλη» μου , τον Γλύκα Πατέρα μου , ο
οποίος επέμενε στην «εξαχρείωση» των «σημερινών Ηθών»…. «πού’ ναι τα χρόνια… Ωραία χρόνια». Απαντούσα εγώ.. ο Γλύκας μου Πατέρας το
συλλογίζονταν Λίγο , μα Πολύ , αλλά πανέξυπνος , έστριβε με τη σειρά του τη
δική του απάντηση…
…
Η Μυθολογική Οδύσσεια , περιγράφει Πριν την Ξανσμίξη με την
Πηνελόπη , μια πολύ σπλάτερ , στη Νοσταλγική Ιθάκη , εκκαθάριση των Μνηστήρων… Πολύ αίμα…
πολύ χασαπιστάν , αντίστοιχο με τις ομοίως Ομηρικές σπλατεριές της Ιλιάδας…
Παρεμπιπτόντως (;;;…). Προκειμένου να Φτάσει Ο Οδυσσεύς ,
σταδιακά εξανδραποδίστηκαν Όλα τα Πλοία του , Όλοι οι Σύντροφοι … μα επίσης Νόστου….
Χάθηκαν μέχρι (πλην) Ενός… του Οδυσσεύς- Οδυσσέως.
… Χωρίς αίμα , λέω γω …. Ο Νόστος Είν’ Δυνατό Πολύ να
μάχεται τους (Εσωτερικούς) Μνηστήρες των Καιρών που έμειναν Πίσω…
Ώστε να ρυθμίζει , πάλι, Λογικά κι αναίμακτα , τους τωρινούς
Πλόες για το Νόστο …. Το «Φως του Μέλλοντός μας» - για να δανειστώ το Νιόνιο
του Βαγγέλη…
Θ._
